Vittorio Beltrami is een kaas-extremist, een filosoof, een Italiaanse Einstein (met identiek uiterlijk) en een dorpsgek. Zijn “Ik ben meer Slow Food dan Slow Food”-filosofie vertelt hij aan iedereen die het maar wil horen, of die uit beleefdheid niet weg durft te lopen van het gesprek. “Weg met technologie! Alles moet weer met de hand! Geiten zijn net zo slim als mensen! Niemand maakt meer kaas zoals ik! Slow Food is een bedrijf geworden!” De tirade begint vaak gepassioneerd en boos, maar voor wie geduld heeft eindigt het hoopvol en vriendelijk. En als je een vrouw bent, met een handkus.
Omdat ik niet zo goed wist wat ik aan moest met zes weken (!) zomervakantie ben ik 10 dagen gaan werken voor deze karikatuur, vandaar dat ik hem in deze periode vaak hetzelfde betoog heb horen houden. Tegen de klanten in de winkel, tegen toeristen, tegen z’n werknemers, of gewoon tegen mensen op straat. Het viel me op dat de meesten redelijk geïnteresseerd naar ‘m bleven luisteren. Misschien omdat zowel zijn geitenkaasjes (caprini’s) en schapenkaas uit de grotten (Pecorino di Fossa) ook wel echt heel uniek zijn, of omdat zijn olijfolie wel eens te vinden is in de top 10 van Italië. Geen slechte plek voor een zomerbaantje, toch?
In het begin vond ik het wel een beetje vermoeiend, die dictatoriale filosofie tegen techniek. Ja, ik ben blij met m’n iPhone. Hoeveel inwoners Amsterdam heeft? Even googelen. Ongeveer 780.000. Veel hè? Wat? Heb ik je boos gemaakt? (hij wijst streng naar de iPhone, en dan naar m’n hoofd). Oh. Jaja, ik had het eigenlijk zelf moeten weten.
De eerste dagen was ik vooral bezig met me voorstellen aan familieleden. En toen ik na 3 dagen en ongeveer 12 familieleden dacht dat ik iedereen nu toch echt wel gehad moest hebben, kwam er een verschrompeld mannetje de keuken binnenlopen. Hij kijkt op, zwaait in de richting van de koelkast 3 meter naast me en schreeuwt iets wat ik zowel door z’n dialect als z’n kunstgebit niet kan verstaan. Z’n ogen zijn verborgen achter brilglazen zo dik als een baksteen en van de pupillen die daarachter zitten kijkt er 1 compleet naar rechts en de ander recht omhoog, maar dit alles boven een grote blije glimlach. Voordat ik deze begroeting kon beantwoorden komt de dochter van Vittorio binnenlopen en stuurt ‘m weer naar boven, naar z’n bed. Dat was opa, de vader van Vittorio, 93 jaar jong, blind, doof en met nog zoveel positieve energie dat de rest van de familie er doodmoe van wordt. En ook zijn vrouw leeft nog, uiteraard. Vier complete generaties Beltrami in 1 winkel. Is kaas dan toch gezond?
(foto hieronder: rechts Vittorio Beltrami, links z'n vader)
Ik heb in deze 10 dagen alles mogen doen wat er te doen viel in het familiebedrijf; geitenkaas maken, ricotta maken, in de winkel werken, vijgen plukken, marmellata’s maken van overrijpe vijgen of wilde perziken, proeverijen assisteren en orders langs restaurants brengen. En ondertussen bleven alle familieleden alles geduldig 100 keer uitleggen voordat ik het begreep, en luisterden ze 100 keer met een gezicht vol onbegrip naar m’n Italiaanse antwoord waar geen touw aan vast viel te knopen.
De laatste avond gingen we met de hele familie uit eten aan het strand. Ik zit naast Vittorio Beltrami in de auto als hij weer een tirade tegen technologie begint. Gaan we weer. Ik stop snel m’n Iphone onderin m’n tas terwijl hij de monoloog opvoert. “Ik ga nooit naar de supermarkt! Alles wat ik nodig heb kan ik vinden in mijn dorp! De supermarkt moet weg, we moeten terug naar de buurtwinkels!”. Oh jee. Hoe kom ik hier weer onderuit?
“He kijk, Vittorio, een McDonald’s! Ben je ooit naar McDonald’s geweest?”
Een glimlach. Eindelijk.
“Ja. Een keer”
“Echt? En? Wat vond je ervan?”
“Het was ok. Maar daar gaat het niet om. Het gaat niet alleen om het consumeren zelf, maar ook om het selecteren van ingrediënten, om het klaarmaken van het product. Net als bij vrouwen, het gaat niet alleen om de sex, maar om de man die je bent als je haar verleidt, en de man die je bent als je haar aan de arm mee naar het bed neemt.”
Duidelijk. De supermarkt is een onbetrouwbare vent, McDonald’s is een gladde Italiaanse puberjongen, en de gastronomie van Beltrami is een ouderwetse, attente en respectvolle gentleman.
Over twee weken begint ‘Bra Cheese’, het grootste internationale kaasfestival, in mijn kleine dorp! De familie Beltrami is uiteraard aanwezig, net als de Nederlandse Betty Koster, van L’Amuse. Over beiden schrijf ik een kort verslag in de Bouillon.
En voor meer zomerfoto’s klik hier.